Ծառզարդարը հայոց հնագույն տոներից է: Ծաղկազարդը նաև մանուկների օրհնության օրն է :
Սերնդե Սերուն մեզ է փոխանցվել ծառի, անտառի սոսիների պաշտամունքը (Արա Գեղեցիկի որդի Անուշավանին անվանել են Սոսանվեր, որովհետև նրան նվիրել են Սոսյաց անտառին): Եղել են անտառներ, որոնք պաշտամունքի վայր են համարվել: Ծեսը ունի երեք անուն` Ծաղկազարդ, Ծառզարդար կամ Ծառազարդ: Ծառզարդարը կապված է գարնան գալու, բնության վերակենդանանլու հետ:
Ծաղկազարդը նաև երիտասարդության տոնն է: Աղջիկներն ու տղաները հագնում էին իրենց ամենագեղեցիկ զգեստները, աղջիկները եղունգները հինա էին դնում: Նշանված տղաները ուռենու ճյուղերը զարդարում են գույնզգույն լաթի կտորներով, թելի վրա շարված չամչահատիկներով, մրգերով եւ եռասայր մոմերով:
Ծաղկազարդի օրերին եկեղեցում օրհնված ծառի ճյուղերը տուն էին բերում և խնամքով պահում։ Այդ ավանդույթը ժողովրդի մոտ պահպանվել է մինչև մեր օրերը։ Ծառզարդարը նաև աղջիկ նշանելու արարողություն է եղել: Տղան կամ նրա հարազատներից մի կին, նախնական համաձայնությամբ, վառվող մոմի վրա մատանի է հագցրել, անձայն տվել է աղջկան, և այդ աղջիկը համարվել է նշանված:
Ծեսն հետագայում կապվել է քրիստոնեության հետ: Այն մինչև օրս էլ Հայ Առաքելական եկեղեցին տոնում է Զատիկի (Սուրբ Հարությանը) նախորդող կիրակի: Տոնը խորհրդանշում է Քրիստոսի մուտքը Երուսաղեմ:
Այս տարի Ծառզարդարը նշվելու է մարտի 24-ին:
ԿԵՆԱՑ ԾԱՌ, կյանքի ծառ, ըստ Աստվածաշնչի` հավերժական կյանքն իր մեջ մարմնավորող դրախտային ծառ, որը տալիս է անմահարար պտուղներ: Նրա բարձրագույն նպատակը անմահությունն է: